Toen ons oudste zoontje 4 maanden oud was, bleek dat hij koemelkallergie had. Dit ontdekten we na 4 maanden huilen, krampen, pogingen tot rustige voedingen en veel onzekerheid. Voordat je kinderen krijgt heb je altijd een idee van hoe je het gaat aanpakken, toch loopt dit niet altijd zoals je het wilt of soms verandert wat je wilt gewoon.
Toen Nick (onze jongste) geboren werd hadden we dus weer opnieuw nagedacht over de aanpak. Er zou nog een poging tot borstvoeding komen, van te voren zou ik me meer inlezen en ervaringen zoeken en we zouden goed op signalen van koemelkallergie letten.
Ook bij Nick kwamen deze signalen en ook nu twijfelden we weer. De borstvoeding was gelukt na hard werken, maar ook na hulp van een lactatiekundige werden de reflux en krampjes niet minder. Toch maar op dieet dan! En dit werkte, wat een verschil weer, gelukkig nu na 2 maanden al.
Nu, ongeveer 3 maanden verder, merk ik pas hoe de verantwoordelijkheid van een zuivel/sojavrij dieet aanhouden, het goed voor mijn voedende lichaam zorgen en toch een relaxte mama te blijven me op begint te breken. Borstvoeding is het beste voor je kindje is mijn mening, maar bij de oudste was dit al een lastig punt. Toen heb ik al voor de 2 maanden besloten dat een mama die niet gek werd en wel liefde kon geven nog belangrijker was dan wat voor voeding hij zou krijgen.
Als ik me goed aan het dieet houd is Nick een vrolijk mannetje, echt niks over te klagen. Maar zodra er toch melk/soja in mijn voeding zit, merken we dit meteen. Het huilen, de pijn en de reflux van zijn kant, gaan gepaard met een schuldgevoel en machteloosheid van mijn kant.
Ik merk nu ik dit typ, dat ik weer het gevoel krijg dat ik mezelf moet overtuigen. Na de laatste week van krampen en zorgen hebben we besloten om over te stappen op kunstvoeding. Een stabiele voeding waar hij het goed op doet en waardoor ik me weer wat meer kan ontspannen. Een gevoel van opgeven en falen blijft me overspoelen, terwijl ik met mijn hoofd weet dat dit de beste keuze is voor zowel hem als mij.
Hoe vaak twijfelen we niet met onze lieve kindjes, soms dezelfde dilemma’s bij verschillende kinderen. Hoe vaak voelen we ons niet schuldig of hebben we het idee tekort te schieten. Jullie kennen dit vast en toch proberen we er niet te vaak over te praten (ik niet in ieder geval). Je wilt niet klagen, je wilt zeker zijn en vooral niet overkomen als slechte moeder of vader.
Maar bij het Mamacafé vinden we het belangrijk dit soort momenten wel te kunnen delen, wel ervaringen te kunnen wisselen en dat zonder veroordeeld te worden. Laten we elkaar steunen, want zo’n kleintje zijn/haar weg in het leven laten vinden en ze daarbij te begeleiden is toch de mooiste maar ook zwaarste taak die je kan hebben?